Viaxeiros (buscando el camino)

Ya he dicho otras veces que Celso Emilio Ferreiro es mi poeta. Una muestra de su profundidad en la lírica y en la vida, de su «Prometeo Encadeado» en «Longa noite de pedra»:

camino.jpg

«Viaxeiro.- Bon home, ¿ónde está o camiño?
Bon Home.- Eu non sei nada …..
Viaxeiro.- Vostede, garda, ¿ónde está o camiño
que leva ao aire libre,
á libertá do vento,
ás terras sin cercar,
ao mar fermoso?

Garda.- Eu non sei ise camiño, viaxeiro.
Viaxeiro.- ¿É cómo pode ser? Un garda debe
coñocer os camiños ….

Garda.- Señor, si coñocese os camiños
¿coida que ficaría eiquí de garda?

Bon Home.- Eu non sei nada, eu non quero saber nada»

Entradas relacionadas

6 comentarios en «Viaxeiros (buscando el camino)»

  1. El camino es siempre algo relativamente indefinido, aunque no por ello, perdido ….. tenemos que saber adónde queremos ir -aunque no sea realmente lo que deseamos-, hacia que horizonte encauzarnos … y eso sólo nace del análisis de la propia realidad, y de la paciencia para descubrir hacia dónde quiero ir en cada momento. Dicen -y es cierto- que si se sabe adónde ir, llegaremos tarde o temprano, pero no hay peor defecto que no saber ni siquiera provisionalmente y saber anticipar nuestro futuro, al menos a medio plazo.

  2. El «hombre de la calle» sabe su camino, pero de tanto renunciar a ello, parece que hasta lo ha olvidado. Igual ocurre, cada vez más, con las personas …. perdemos la esperanza que nos puede dar nuestra voluntad de querer ir adónde queremos ir. El facilitador-profesor ha de saber re-vehicular hacia dentro de sí a los participantes. Ellos tienen el camino, pero no lo hacen explícito o consciente …. lo han dejado en el olvido: «eu non sei nada, eu non quero saber nada». Tal vez, como diría el mismo Ferreiro, porque vivimos en una sociedad enfangada en «teño presa, teño presa de ter presa» …. o algo así.

  3. Saber adónde queremos ir no es más que una forma de darnos energía interior, porque cuando somos capaces de focalizar la energía interior hacia un objeto o un horizonte, la energía se revaloriza, se reconstruye y nos da más ánimos para seguir … aunque no hubiera razones para ello.

  4. Internet nos ha ayudado mucho en este sentido. Mucha gente -y más que en otras épocas- busca y encuentra continuamente nuevos caminos …. y anda … aún cuando esté pegado a un ordenador …. piensa, reflexiona, interioriza, vive internamente, disfruta o se deprime con lo que ve o lo que puede pergeñar o escribir ….. Internet es algo estupendo.

  5. Cuando buscas sin buscar … sólo por encontrar, dependes de lo que encuentres y sólo el azar, que casi nunca puede ser favorable -ocurre como con la lotería o los juegos en general- nos lleva a algún sitio. Poco a poco hay que buscar dando sentido a nuestra búsqueda, perfeccionando las rutas de encuentro y comprendiéndolas en cada momento. Nunca es tarde para volver a encontrarse con uno mismo.

Responder a roberto carballo Cancelar la respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *