«O dia das letras galegas» e nosa grande festa. Celso Emilio Ferreiro e o meu poeta, e «Longa noite de Pedra» un dos seus poemas.

46-Woodland_Stream.jpg

LONGA NOITE DE PEDRA

O teito é de pedra.
De pedra son os muros
i as tebras.
De pedra o chan
i as reixas.
As portas,
as cadeas,
o aire,
as fenestras,
as olladas,
son de pedra.
Os corazós dos homes
que ao lonxe espreitan,
feitos están
tamén
de pedra.
I eu, morrendo
nesta longa noite
de pedra.

Entradas relacionadas

5 comentarios en «O dias das letras galegas»

  1. No se si es un caso unico, pero en cualquier caso, podria copiarse …. si conmemoraramos la cultura y no las guerras y demas ….. empezariamos a ser paises diferentes …. y mas democraticos.

  2. Aunque no tendria que ser necesaria, adjunto una traduccion del poema:

    El techo es de piedra.
    De piedra son los muros
    y las tinieblas.
    De piedra el suelo
    y las rejas.

    Las puertas,
    las cadenas,
    el aire,
    las ventanas,
    las miradas,
    son de piedra.

    Los corazones de los hombres
    que a lo lejos acechan,
    hechos están
    también
    de piedra.

    Y yo, muriendo
    en esta larga noche
    de piedra.

  3. ¿Quiere que le preste atención Señor Profesor?

    Buenas tardes Profe.

    Le escribo esta carta desde el aburrimiento de mi pupitre, mientras escucho sin que se dé usted cuenta una canción de Serrat*. Mi mamá es una fan de este señor y a mi me suena gracioso.

    ¿Se cansó ya de gritarme? ¿O es ya una costumbre para que no mire a las musarañas?
    Lo que usted me enseña no me interesa lo mas mínimo aprenderlo. ¿Para que? Está escrito en un libro. Lo puedo mirar cuando quiera.

    No me interesa un libro, me gusta jugar y probar, saber que estoy vivo, no quiero morir cuando entro en la clase. Cuando aprendí a andar no tenía un manual de instrucciones, pero asómbrese, aprendí solo. Me caía y volvía caer y con la práctica aprendí. El copiar de una pizarra no me hace que me sienta nada alegre. El dibujar en el suelo y ensuciarme me encanta, no se olvide que soy un niño y que por mucho que quiera usted no me va a meter en una jaula. Los niños somos traviesos, juguetones y nos gusta probar todo. Los adultos son aburridos y tristes y todo es una carga para ellos. Yo de lo que pasó hace un rato no me acuerdo pues ya pasó, pero usted me lo recuerda todo el tiempo.

    ¿Se acuerda usted de esa vez que todos le prestamos atención cuando nos trajo esa fruta tropical que ningunos conocíamos y la pudimos probar? Todos queríamos adivinar su nombre y la curiosidad casi nos mataba. ¿O de cuando nos llevó al parque a buscar raíces y todo éramos exploradores? Yo era el Capitán Scott, acompañado de Evans, Wilson, Bowers y Oates, alcanzando el polo sur y buscando raíces para sobrevivir. ¿Se acuerda que nos trajo la canción de Mecano que hablaba de ellos? Esa fue la mejor lección de historia del Mundo, Mundial. JO.

    De esos lindos días me acuerdo de los demás ya no.

    Escrito por José Manuel Piedrafita Moreno

  4. ¿Como es posible hacer que nuestros hijos vivan en espacios semi-carcelarios y se acostumbren a que les guste y no protesten? …. ¿No parece imposible? La cultura es otra cosa, la vida es otra cosa … o al menos, deberia serlo.

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *